Dylatacja posadzki w garażu 2025 - wszystko o dylatacjach

Zastanawiasz się, co zrobić, aby Twoja betonowa podłoga w miejscu postoju samochodu nie popękała i przetrwała lata? Kluczem jest odpowiednio zaprojektowana i wykonana dylatacja posadzki w garażu, która stanowi elastyczny element pozwalający na naturalne ruchy betonu. W skrócie, dylatacja to niezbędny element, który ratuje posadzkę przed siłami natury, jak chociażby zmiany temperatury czy skurcz betonu.

Beton to materiał, który żyje. Rozszerza się w cieple i kurczy w zimnie. Jeśli zamkniemy go bez możliwości "oddychania", prędzej czy później pojawią się nieestetyczne i szkodliwe pęknięcia. To trochę jak z nami - jeśli nie damy sobie przestrzeni, stajemy się napięci i w końcu coś pęka. Dylatacja to właśnie ta niezbędna przestrzeń dla posadzki w garażu. Dzięki niej posadzka może pracować bez szwanku.

Patrząc na powyższe dane, staje się jasne, że niezależnie od wybranej finalnej posadzki, dylatacja w warstwie podkładowej jest absolutnie kluczowa. Pomijając ten etap, narażamy całą konstrukcję na uszkodzenia, które w przyszłości mogą generować znacznie większe koszty napraw niż sama inwestycja w dylatację.

Rodzaje dylatacji w posadzkach garażowych

Nie ma jednego uniwersalnego sposobu na wykonanie dylatacji. W garażu, ze względu na specyfikę użytkowania, najczęściej spotkamy się z kilkoma podstawowymi typami dylatacji. Każdy z nich pełni nieco inną funkcję i jest stosowany w konkretnych miejscach. Zrozumienie ich roli to pierwszy krok do zapewnienia trwałości naszej posadzki.

Dylatacje obwodowe (brzegowe)

Dylatacje obwodowe, zwane również brzegowymi, to absolutna podstawa. Oddzielają posadzkę od pionowych elementów konstrukcyjnych, takich jak ściany, słupy, progi, czy też fundamenty. Tworzą elastyczną szczelinę na całym obwodzie płyty betonowej.

Szczelina ta pozwala na swobodne "oddychane" betonu. Gdy posadzka się rozszerza, ma gdzie się przemieścić, nie napierając na ściany i nie powodując ich spękań lub uszkodzeń. Bez tej dylatacji, naprężenia między posadzką a ścianą mogłyby doprowadzić do wyboczenia posadzki lub powstania pęknięć tuż przy krawędziach.

Standardowo stosuje się tutaj specjalne taśmy dylatacyjne wykonane z pianki polietylenowej. Grubość takiej taśmy to zazwyczaj od 5 do 10 mm. Im większa powierzchnia posadzki, tym grubsza taśma może być wymagana. Cena takiej taśmy to około kilku do kilkunastu złotych za metr bieżący.

Wyobraź sobie, że próbujesz wcisnąć kawałek styropianu do ciasnego pudełka – to samo dzieje się z betonem bez dylatacji obwodowej. Taśma działa jak ten kawałek styropianu, dając przestrzeń na ekspansję. Montuje się ją przed wylaniem betonu, dokładnie wzdłuż wszystkich elementów pionowych.

Dylatacje konstrukcyjne

Dylatacje konstrukcyjne są projektowane już na etapie planowania budynku i przechodzą przez wszystkie warstwy konstrukcji, w tym również przez posadzkę. Oddzielają od siebie całe sekcje budynku lub duże pola betonowe. Ich celem jest przyjęcie znacznych ruchów konstrukcji.

W garażu, zwłaszcza podziemnym lub z dużym rzutem, dylatacje konstrukcyjne są niezwykle ważne. Mogą występować np. między różnymi sekcjami stropu garażowego. W miejscu dylatacji konstrukcyjnej posadzka musi zostać również zdylatowana, aby nie była sztywno połączona między dwiema ruchomymi sekcjami.

Wykonanie dylatacji konstrukcyjnej w posadzce wymaga zastosowania odpowiednich profili lub listew dylatacyjnych. Są one często wykonane z metalu (stal nierdzewna, aluminium) lub tworzywa sztucznego i zaprojektowane tak, aby przejąć znaczne ruchy. Ich cena może być znacznie wyższa niż w przypadku taśm obwodowych, wahając się od kilkudziesięciu do kilkuset złotych za metr bieżący, w zależności od materiału i nośności.

Instalacja tych profili odbywa się przed wylaniem betonu, a ich precyzyjne ułożenie jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania dylatacji konstrukcyjnej. To jak dwie ruchome platformy, które muszą płynnie przesuwać się względem siebie, a posadzka na nich musi być podzielona w odpowiednim miejscu.

Dylatacje skurczowe (powierzchniowe)

Dylatacje skurczowe, nazywane również dylatacjami powierzchniowymi, to te, o których najczęściej myślimy, mówiąc o dylatacji posadzki w garażu. Mają na celu kontrolowane osłabienie płyty betonowej, tak aby ewentualne pęknięcia skurczowe, naturalne dla wiążącego betonu, wystąpiły w wyznaczonych miejscach - czyli w szczelinach dylatacyjnych.

Świeżo wylany beton, wiążąc, oddaje wodę i zmniejsza swoją objętość. Ten proces nazywamy skurczem. Jeśli płyta jest zbyt duża i nie ma możliwości swobodnego skurczenia, wewnętrzne naprężenia stają się tak duże, że dochodzi do powstania pęknięć w losowych miejscach. Dylatacje skurczowe działają jak sztuczne "nacięcia", które wymuszają pęknięcia wzdłuż linii szczeliny.

Szczeliny skurczowe tworzy się poprzez nacięcie świeżej lub częściowo związanej posadzki. Głębokość nacięcia powinna wynosić około 1/3 grubości płyty betonowej. Nacięcia wykonuje się w regularnych odstępach, dzieląc płytę na mniejsze pola. Typowe odległości między dylatacjami to 3 do 5 metrów w zależności od grubości płyty i rodzaju betonu.

Tworzenie tych szczelin odbywa się za pomocą specjalistycznych pił do betonu, zarówno z tarczami diamentowymi do cięcia świeżego betonu, jak i twardszymi tarczami do cięcia betonu po związaniu. Cena takiej usługi cięcia to od kilku do kilkunastu złotych za metr bieżący. Czas wykonania cięć jest stosunkowo krótki, ale wymaga precyzji.

W mniejszych garażach (np. jednostanowiskowych) czasami wystarczą tylko dylatacje obwodowe, ale w większych powierzchniach, gdzie skurcz betonu może być bardziej znaczący, dylatacje skurczowe są absolutnie niezbędne do uniknięcia chaotycznych pęknięć.

Idealne pola dylatacyjne powinny być w miarę możliwości zbliżone kształtem do kwadratów, a ich proporcje boków nie powinny przekraczać 1:1.5. Należy unikać długich i wąskich pasów betonu bez dylatacji, ponieważ są one szczególnie narażone na pękanie. Rozplanowanie siatki dylatacyjnej to etap, który wymaga przemyślenia i uwzględnienia kształtu i wielkości garażu.

Wykonanie szczelin dylatacyjnych w garażu – krok po kroku

Wykonanie szczelin dylatacyjnych nie jest rocket science, ale wymaga staranności i trzymania się określonych zasad. Poniżej przedstawiamy przewodnik krok po kroku, jak prawidłowo wykonać dylatacje w posadzce garażowej. Pamiętaj, że każdy etap jest ważny dla ostatecznego sukcesu.

Etap 1: Projektowanie siatki dylatacyjnej

Zanim jeszcze zaczniemy mieszać beton, musimy zaplanować, gdzie dokładnie znajdą się szczeliny dylatacyjne. To etap równie ważny co samo wylewanie betonu. Ignorowanie tego kroku to proszenie się o kłopoty.

Na rysunku technicznym lub szkicu garażu oznaczamy położenie ścian, słupów i innych elementów konstrukcyjnych. Następnie, wzdłuż tych elementów, planujemy przebieg dylatacji obwodowych. W większych garażach rysujemy siatkę dylatacji skurczowych, dzieląc powierzchnię na pola o wielkościach zgodnych z zasadami sztuki budowlanej (np. 4x4 metry, 5x5 metrów w zależności od grubości płyty).

Ważne jest, aby dylatacje skurczowe łączyły się ze sobą i kończyły na dylatacjach obwodowych. Unikamy tworzenia "ślepych" końców szczelin w środku płyty betonowej, ponieważ mogą one stanowić punkt koncentracji naprężeń i prowadzić do pęknięć poza planowanymi szczelinami.

Etap 2: Montaż dylatacji obwodowych

Przed wylaniem betonu, montujemy taśmę dylatacyjną wzdłuż wszystkich ścian, słupów i progów. Taśmę można przykleić do ściany lub po prostu docisnąć ją do pionowej powierzchni i utrzymywać w miejscu podczas wylewania betonu. Ważne, aby taśma ściśle przylegała do ściany i była odpowiednio wysoka, tak aby po związaniu betonu jej górna krawędź wystawała ponad powierzchnię posadzki. Po związaniu betonu, nadmiar taśmy można łatwo odciąć ostrym nożem.

Etap 3: Wykonanie dylatacji konstrukcyjnych (jeśli występują)

Jeśli w konstrukcji budynku przewidziane są dylatacje konstrukcyjne, na etapie deskowania lub przed wylewaniem betonu w posadzce, montuje się odpowiednie profile dylatacyjne. Wymagają one precyzyjnego ustawienia i czasami zastosowania specjalnych szalunków. Ich montaż często powierza się wyspecjalizowanym ekipom.

Etap 4: Wylewanie betonu i pielęgnacja

Wylewanie betonu w posadzce garażowej odbywa się standardowo, dbając o odpowiednie zagęszczenie i wyrównanie. Jednak kluczowa jest pielęgnacja betonu po wylaniu. Świeży beton należy chronić przed zbyt szybkim wysychaniem. Można to zrobić poprzez zraszanie powierzchni wodą, przykrycie folią lub stosowanie specjalnych preparatów pielęgnacyjnych. Zbyt szybkie wysychanie betonu zwiększa skurcz i ryzyko powstania niekontrolowanych pęknięć.

To trochę jak z chlebem - jeśli zbyt szybko wystygnie po upieczeniu, może stać się suchy i popękać. Wolniejsze, kontrolowane schnięcie betonu minimalizuje wewnętrzne naprężenia. Czas pielęgnacji betonu powinien trwać przynajmniej kilka dni, a w przypadku sprzyjających warunków atmosferycznych, nawet dłużej.

Etap 5: Wykonanie dylatacji skurczowych (cięcie)

Dylatacje skurczowe wykonuje się poprzez nacięcie częściowo związanej lub świeżej płyty betonowej. Moment wykonania cięć jest kluczowy. Zbyt wczesne cięcie może prowadzić do wyszczerbienia krawędzi szczeliny, a zbyt późne – gdy beton już związał i rozpoczął skurcz – może nie zapobiec powstaniu pęknięć poza szczeliną.

Idealny moment na cięcie to ten, gdy beton jest na tyle twardy, że można po nim chodzić bez pozostawiania głębokich śladów, ale jeszcze nie na tyle związany, aby skurcz był zakończony. Zazwyczaj jest to od kilku do kilkunastu godzin po wylaniu, w zależności od temperatury, wilgotności i rodzaju betonu.

Głębokość cięcia powinna wynosić minimum 1/3 grubości płyty. Na przykład, dla płyty o grubości 15 cm, cięcie powinno mieć głębokość co najmniej 5 cm. Szerokość szczeliny ciętej piłą to zazwyczaj kilka milimetrów. Nacięcia wykonuje się wzdłuż zaplanowanej siatki dylatacyjnej, używając poziomnicy lub specjalnych prowadnic, aby zapewnić prostoliniowość cięć.

Etap 6: Oczyszczanie i wypełnianie szczelin dylatacyjnych

Po związaniu betonu i wyschnięciu posadzki, szczeliny dylatacyjne należy dokładnie oczyścić z wszelkich zabrudzeń, pyłu i luźnych okruszków. Można to zrobić za pomocą sprężonego powietrza, odkurzacza przemysłowego lub szczotki. Czystość szczelin jest kluczowa dla prawidłowej pracy wypełnienia.

Następnie szczeliny wypełnia się odpowiednim materiałem dylatacyjnym. Materiał do wypełniania powinien być elastyczny i odporny na warunki panujące w garażu, takie jak wilgoć, chemikalia (oleje, paliwa) i zmienne temperatury. O tym, jakie materiały wybrać, powiemy w kolejnym rozdziale.

Pamiętaj, że prawidłowe wypełnienie szczeliny zapobiega dostawaniu się do niej wody i brudu, które mogłyby z czasem doprowadzić do degradacji betonu i samej dylatacji. To tak jak z myciem zębów – systematyczna pielęgnacja zapobiega poważniejszym problemom.

Powyższy wykres prezentuje orientacyjne czasy potrzebne na wykonanie poszczególnych etapów prac związanych z dylatacją posadzki. Oczywiście są to szacunki i rzeczywiste czasy mogą się różnić w zależności od wielkości garażu, warunków pogodowych i doświadczenia wykonawców. Najwięcej czasu zajmuje naturalnie wiązanie i pielęgnacja betonu.

Materiały do wypełniania dylatacji w garażu

Wykonanie szczeliny dylatacyjnej to tylko połowa sukcesu. Równie ważne jest jej prawidłowe wypełnienie. Materiał użyty do wypełnienia szczelin ma za zadanie ochronić je przed zanieczyszczeniem, wilgocią i chemikaliami, a jednocześnie pozwolić na ruchy betonu. Wybór odpowiedniego materiału zależy od kilku czynników, w tym od przeznaczenia garażu, natężenia ruchu i estetyki, którą chcemy uzyskać.

Uszczelniacze poliuretanowe

Jednym z najpopularniejszych i najbardziej uniwersalnych materiałów do wypełniania dylatacji w garażach są uszczelniacze poliuretanowe. Są to jednoskładnikowe lub dwuskładnikowe masy, które po aplikacji twardnieją, tworząc elastyczne i trwałe wypełnienie.

Zalety uszczelniaczy poliuretanowych to przede wszystkim bardzo dobra przyczepność do betonu, wysoka elastyczność (mogą przyjąć znaczne odkształcenia), odporność na ścieranie, chemikalia (oleje, benzyna, sole drogowe) i warunki atmosferyczne. Są również łatwe w aplikacji, zazwyczaj z tub lub puszek.

Cena uszczelniacza poliuretanowego to od kilkunastu do kilkudziesięciu złotych za tubę lub puszkę, co pozwala na wypełnienie od kilku do kilkunastu metrów bieżących szczeliny, w zależności od jej szerokości i głębokości. Należy pamiętać, że przed zastosowaniem uszczelniacza często wymagane jest użycie specjalnego gruntu poprawiającego przyczepność, co generuje dodatkowy koszt.

Minusem może być czas wiązania, który w przypadku uszczelniaczy jednoskładnikowych może wynosić od kilkunastu godzin do kilku dni. Uszczelniacze poliuretanowe są dostępne w różnych kolorach, co pozwala dopasować wypełnienie do kolorystyki posadzki.

Masy epoksydowe

Masy epoksydowe, podobnie jak poliuretanowe, są bardzo wytrzymałe i odporne na chemikalia. Są to zazwyczaj dwuskładnikowe systemy, które wymagają dokładnego wymieszania przed aplikacją. Charakteryzują się wysoką twardością po związaniu.

W przypadku dylatacji, stosuje się masy epoksydowe o zwiększonej elastyczności. Ich główną zaletą jest bardzo wysoka odporność chemiczna i mechaniczna. Są idealnym rozwiązaniem w garażach, gdzie występuje duże obciążenie ruchem lub ryzyko kontaktu z agresywnymi substancjami.

Cena mas epoksydowych do dylatacji może być wyższa niż w przypadku uszczelniaczy poliuretanowych, dochodząc do kilkuset złotych za zestaw pozwalający na wypełnienie większej powierzchni. Aplikacja mas epoksydowych wymaga większej precyzji i szybkości działania, ponieważ czas życia mieszaniny jest ograniczony.

Należy pamiętać, że zbyt twarda masa epoksydowa może nie przejąć wszystkich ruchów betonu, co może prowadzić do pęknięć w samej masie lub w betonie obok szczeliny. Dlatego tak ważny jest wybór odpowiedniego produktu o właściwej elastyczności.

Profile dylatacyjne

W przypadku dylatacji konstrukcyjnych oraz tam, gdzie przewiduje się duże obciążenia i ruchy, często stosuje się prefabrykowane profile dylatacyjne. Mogą być wykonane z różnych materiałów, np. z gumy, PVC, stali nierdzewnej lub aluminium.

Profile dylatacyjne montuje się w szczelinach, a ich konstrukcja pozwala na swobodne przemieszczanie się poszczególnych części posadzki. Zapewniają one doskonałe uszczelnienie i są bardzo trwałe. Mogą również pełnić funkcję estetyczną, tworząc estetyczne zakończenie szczeliny.

Cena profili dylatacyjnych jest zróżnicowana i zależy od materiału, rozmiaru i nośności. Najprostsze profile z tworzywa sztucznego kosztują kilkanaście złotych za metr, natomiast profile metalowe przeznaczone do dużych obciążeń mogą kosztować kilkaset złotych za metr bieżący. Ich montaż jest zazwyczaj bardziej skomplikowany niż wypełnianie szczelin masą i często wymaga zastosowania dodatkowych elementów montażowych.

Wybierając materiał do wypełniania dylatacji, należy wziąć pod uwagę nie tylko cenę, ale przede wszystkim jego właściwości i zgodność z wymaganiami posadzki garażowej. Konsultacja z doradcą technicznym lub projektantem może pomóc w podjęciu najlepszej decyzji.

Częste błędy przy dylatacji posadzek garażowych

Mimo że dylatacja posadzki betonowej w garażu wydaje się być prostym zagadnieniem, niestety często popełniane są błędy, które w konsekwencji prowadzą do poważnych uszkodzeń posadzki. Wiedza o najczęstszych pomyłkach może pomóc ich uniknąć i cieszyć się trwałą i estetyczną posadzką przez wiele lat.

Brak dylatacji w ogóle

To chyba najgorszy możliwy błąd i niestety wciąż spotykany. Wykonanie dużej płyty betonowej bez jakiejkolwiek dylatacji to recepta na katastrofę. Skurcz betonu i zmiany temperatury niechybnie doprowadzą do powstania niekontrolowanych pęknięć. Te pęknięcia nie tylko szpecą, ale również mogą osłabiać konstrukcję posadzki i stawać się punktem wejścia dla wilgoci i chemikaliów.

Takie pęknięcia często są nieregularne, szerokie i trudne do skutecznego naprawienia. Naprawa takiej posadzki zazwyczaj wymaga zastosowania specjalistycznych żywic lub nawet skuwania uszkodzonych fragmentów, co generuje znaczne koszty i zabiera cenny czas.

Nieprawidłowe rozmieszczenie szczelin dylatacyjnych

Kolejnym często spotykanym błędem jest wykonanie dylatacji, ale w sposób nieprawidłowy. Zbyt duże pola dylatacyjne, zbyt rzadko rozmieszczone szczeliny lub niewłaściwy kształt pól (np. bardzo długie i wąskie) mogą nie zapewnić odpowiedniego przejęcia naprężeń skurczowych.

Pamiętajmy, że dylatacje skurczowe mają na celu kontrolowane osłabienie betonu. Jeśli siatka dylatacyjna jest źle rozplanowana, beton może pęknąć poza wyznaczonymi liniami, czyli tam, gdzie siły skurczu są największe. To trochę jak narysowanie linii na lodzie i liczenie na to, że pęknie tylko wzdłuż tej linii – jeśli narysowałeś za rzadko, lód pęknie gdzie indziej.

Niewystarczająca głębokość cięć dylatacyjnych

Głębokość cięć dylatacyjnych ma kluczowe znaczenie. Jeśli cięcie jest zbyt płytkie (np. tylko 1-2 cm przy grubej płycie), nie stanowi wystarczającego osłabienia betonu i skurcz może "przeskoczyć" przez płytkie cięcie, powodując pęknięcie w innym miejscu. Minimalna zalecana głębokość to 1/3 grubości płyty, a niektórzy eksperci zalecają nawet 1/2 grubości.

Zbyt płytkie cięcie to jak próba przecięcia grubego kartonu nożyczkami do paznokci – nie przyniesie to oczekiwanego efektu, a jedynie osłabi karton w niewystarczającym stopniu. W garażach z dużą grubością posadzki, np. 20 cm, głębokość cięcia powinna wynosić co najmniej 7-10 cm.

Zbyt późne wykonanie cięć dylatacyjnych

Czas, w którym wykonujemy cięcia dylatacyjne, jest krytyczny. Jeśli poczekamy zbyt długo, beton zacznie już silnie wiązać i kurczyć się. Naprężenia skurczowe mogą narosnąć do takiego poziomu, że beton popęka przed wykonaniem cięć lub tuż po nich, a szczeliny nie przejmą powstałych naprężeń.

Idealny moment na cięcie to tzw. "zielony beton", czyli beton, który jest na tyle twardy, że nie kruszy się pod piłą, ale jeszcze nie osiągnął pełnej wytrzymałości i nie rozpoczął silnego skurczu. Opóźnianie cięć to jak gaszenie pożaru, który już rozprzestrzenił się – znacznie trudniejsze i mniej skuteczne.

Brak wypełnienia szczelin dylatacyjnych lub użycie niewłaściwego materiału

Pozostawienie szczelin dylatacyjnych bez wypełnienia to błąd, który prowadzi do szybkiej degradacji posadzki. Otwarte szczeliny stanowią pułapkę na wodę, brud, żwir i chemikalia. Woda wnikająca w głąb konstrukcji może zamarzać w zimie, powodując dalsze rozsadzanie betonu. Brud i żwir zalegające w szczelinie uniemożliwiają swobodne przemieszczanie się betonu, co z kolei prowadzi do spiętrzenia naprężeń i pęknięć.

Równie szkodliwe jest użycie niewłaściwego materiału do wypełnienia szczelin. Zbyt twarda masa, która nie jest elastyczna, nie przejmą ruchów betonu i popęka. Materiał nieodporny na chemikalia w garażu ulegnie szybkiej degradacji i przestanie pełnić swoją funkcję. Wybór odpowiedniego, elastycznego i odpornego na chemikalia uszczelniacza jest kluczowy.

Brak dylatacji obwodowych

Zapominanie o dylatacjach obwodowych, czyli szczelinach oddzielających posadzkę od ścian i słupów, jest kolejnym częstym błędem. Bez tych dylatacji rozszerzający się beton będzie napierał na ściany, co może prowadzić do ich spękań, pęknięć w posadzce tuż przy krawędziach lub nawet wyboczenia samej posadzki.

Taśma dylatacyjna brzegowa to niedrogi i prosty w montażu element, który odgrywa kluczową rolę w zapewnieniu prawidłowej pracy posadzki. Pominięcie go to oszczędność groszy, która może kosztować setki, a nawet tysiące złotych w przyszłości na naprawy.

Podsumowując, prawidłowa dylatacja posadzki w garażu to nie tylko techniczny wymóg, ale przede wszystkim inwestycja w trwałość i estetykę naszej podłogi. Unikając wymienionych błędów, zapewniamy, że nasza posadzka będzie służyła nam bezproblemowo przez długie lata.

Q&A

Dlaczego dylatacja w garażu jest tak ważna?

Dylatacja jest kluczowa, ponieważ beton kurczy się podczas wiązania i rozszerza oraz kurczy w zależności od temperatury. Bez elastycznych szczelin, te ruchy prowadziłyby do powstawania niekontrolowanych i szkodliwych pęknięć w posadzce betonowej. Pęknięcia te osłabiają konstrukcję, pogarszają estetykę i stają się punktem wejścia dla wilgoci i chemikaliów.

Jakie są główne rodzaje dylatacji w garażu?

Wyróżniamy dylatacje obwodowe (brzegowe), które oddzielają posadzkę od ścian i słupów; dylatacje konstrukcyjne, przechodzące przez wszystkie warstwy konstrukcji w miejscu dylatacji budynku; oraz dylatacje skurczowe (powierzchniowe), tworzone przez nacięcie płyty betonowej w celu kontrolowanego pękania.

Kiedy należy wykonać cięcia dylatacji skurczowych?

Cięcia dylatacyjne należy wykonać w odpowiednim momencie, gdy beton jest na tyle twardy, że można po nim chodzić bez pozostawiania głębokich śladów, ale jeszcze przed zakończeniem znaczącego skurczu. Zazwyczaj jest to od kilku do kilkunastu godzin po wylaniu betonu. Zbyt późne cięcie może nie zapobiec pęknięciom poza szczelinami.

Jaki materiał najlepiej nadaje się do wypełniania dylatacji w garażu?

Do wypełniania szczelin dylatacyjnych w garażach najlepiej nadają się elastyczne i chemoodporne materiały, takie jak uszczelniacze poliuretanowe lub odpowiednie masy epoksydowe. Ważne, aby materiał był odporny na oleje, paliwa, sole drogowe i wilgoć, a jednocześnie zapewniał elastyczność pozwalającą na ruchy betonu.

Czy dylatacja jest potrzebna w każdym garażu, niezależnie od jego wielkości?

Tak, dylatacja jest zalecana w większości garaży. Nawet w małych, jednostanowiskowych garażach niezbędne są dylatacje obwodowe. W większych garażach, zwłaszcza tych o dużej powierzchni płyty betonowej, dylatacje skurczowe są absolutnie kluczowe dla uniknięcia poważnych pęknięć.